سوز مناجـات تو پُـر کرده زمان را            آتش زده داغت دل هـفت آسـمـان را
هرشب دعـاگـوی تمـام خلـق هـستی            نفـرین نکـردی دشـمن نامهـربان را

بغضی نشسته در گلویت مثل حـیدر            داری بخاطر درد خار و استخوان را
دربـنـد هـستـی شیـعـیـان آزاد باشـند            زیر شکـنجـه می‌کـشی بار گران را
شـمع وجـودت ذرّه ذرّه می‌شـود آب            داری تحـمل می‌کـنی زخـم زبـان را
روح تـو را دشـنــام‌هـا آزرده کـرده            فکـری بکـن مأمـورهای بد دهان را
وا کرده پای ابن شاهک را به زندان            نفـسی که تا گـودال برده ساربان را
شکـر خـدا فـردا نمی‌بـیـند عـزیـزت            روی لبان خـشک تو خون روان را
دخـتـر نـدارد طـاقـت اینـکـه بـبـیـنـد            هر صبح و شب بی‌حرمتی این و آن را
چـشم حـرامی سوی نامـوست نیـفـتد            هرگز نبـیـنـد خـندۀ شـمر و سنان را
یـا کـه زبــانـم لال در بـیـن اجـانـب            حـتی نـبـیـنـد سـایـۀ نامـحـرمـان را!
شکر خـدا جـسمت نشد پامال دشمن            از تو نمی‌گیرد سنان تاب و توان را
دیـروز امـا مـرکـب دشـمن در آورد            زیـر و بـم تلـخ صدای استـخـوان را
زخـم لـبان چاک چاکـت یـادت آورد            بزم شراب و ضربه‌های خیزران را
اصلا حـسین کـنج زنـدانی و با خود            کنج خرابه می‌بری مرثـیه خـوان را
بر روی نیـزه هم شده برگرد امشب            آرام کن با خنده‌ای معصومه جان را